Прыступкі,
прыступкі...
Стагодзьдзі, стагодзьдзі...
Над кожнаю вежаю сонца ўзыходзіць.
Сягодня – ўзыходзіць,
а заўтра, магчыма,
Асьвецяцца толькі кругі пад вачыма.
Прыступкі,
прыступкі –
Імкненьне да неба.
Да лесьвіц старых надбудоўваць іх трэба.
Ды пісьмамі ў вечнасьць
ад нас адляталі
Прыступкі, што продкі калісь збудавалі.
Яны адляталі павольна да Бога
(Хоць помнік забыты –
ня варты нічога).
Яны ланцугом акавалі паветра
(Нічога ня важыць
забытая вера).
I гэты ланцуг адрываецца зараз
Ад вежы старой,
непатрэбнай, як нараст,
Ад вежы,
карэньнямі ўрослай, як дрэва,
Ад вежы,
якая нікому ня трэба!..
Прыступкі,
прыступкі...
Адкрылася прорва.
Сышліся дарогі, як сумныя бровы,
I вецер гуляе на ўсіх скрыжаваньнях...
I ЦЭГЛЫ НА НОВЫХ НЯМА РЫШТАВАНЬНЯХ.
|
|
